Pieter Webeling

Voor vragen over jubileumboeken of signatuurboeken:
info@uitgeverijguinevere.nl


Voor literaire boekingen (boekhandels, bibliotheken, scholen, festivals)
www.sss.nl


Voor scenario's en andere vragen:
info@pieterwebeling.nl

de bladzijde na de laatste bladzijde
Bij het verschijnen van Veertig dagen
9 oktober 2008

Ik kan en wil me niet onttrekken aan de indruk van
een man die zit te schaken, simultaan, met tegenover
zich: zijn personages, het verhaal, de taal. Alles ligt

op tafel als een provisorisch planetarium. Het bos,
de zee, modelbouwstenen tussen treinen, spoorlijnen
en wegen, kliniek en kerkhof, de zin van het leven

(een piepklein kruisje in het park van elandmos,
iemand moet je daar op wijzen, anders kijk je er
volkomen overheen); hier ligt de memorecorder

massief als een huizenblok, daar een vel papier
vol vragen, handgeschreven landingsbanen van
inkt. Dat alles kan betekent niet dat alles kan.

Wat u moet weten over deze man: hij weigert
een antwoord. En we hadden nog wel zulke goede
vragen. Het kan niet anders of hij spaart geheimen.

Het wordt tijd dat hij de waarheid uit zichzelf slaat
op de kleine piano van zijn ziel, zoals een dichter zei
in een andere tijd. Intussen zit hij daar, misschien

heeft hij zo'n harkje waarmee generaals hun divisies
over de maquette verplaatsen. Een onzalig spel.
Was het dat maar. Of was het maar iets anders

dan een spel, hij schaakt so wie so met jou —
Stukken zweven in zijn hand. Aanraken is zetten.
Het bandje slaat vast, vragen lopen uit tot vlekken

(tranen, bloed, zout water, hoe dan ook niet zoet).
Hij weet wat hij doet, hij weet dat hij dit weet.
Hij weet alleen niet hoe.

Hij schrijft niet van zich af, maar naar zich toe.

Ingmar Heytze